iGeneratie

In 1980 publiceerde Alvin Toffler The Third Wave. In dat boek beschrijft hij hoe technologie de maatschappij verandert. Als eerste golf noemt hij het Agrarische Tijdperk; een wereld die rond landbouw en veeteelt draaide. Met de uitvinding van de stoommachine kwam daar na zo’n 3000 jaar - rond 1700 - een eind aan: het Industriële Tijdperk brak aan en daarmee het begin van de tweede golf. Om rond de jaren vijftig van de vorige eeuw over te gaan in de derde golf, het Computertijdperk. Inmiddels is ook die opgevolgd door een nieuwe, vierde golf, het Internettijdperk. En die door een vijfde, en wellicht al een zesde, wie zal het zeggen. De golven volgen elkaar in rap tempo op, omdat gedrags- c.q. maatschappijbepalende nieuwe technologieën elkaar steeds sneller opvolgen. Het aantal generaties dat in een ‘andere tijd’ opgroeide (en wellicht nog opgroeit) neemt toe, en daarmee de afstand tussen die verschillende generaties. Dat zorgt voor problemen, met name in het onderwijs. Zo noemt Larry Rosen in zijn onlangs verschenen boek Rewired achtereenvolgens de Babyboomers (1946-1964), Generatie X (1965-1979), Generatie Y (1980-medio 1990), en de iGeneratie (begin 1990-nu). Die iGeneratie - volgens Rosen alle kinderen tot 18 jaar - weet niet beter dan dat er altijd internet is geweest; ze zijn altijd ‘connected’, hebben hun eigen televisie, hun eigen computer, iPod, game computer, mobiele telefoon etc. Het zijn multitaskers tot in hun genen. In zijn boek zet Rosen daar de onderwijswereld tegenover met leraren die lang voor het Internettijdperk zijn geboren - Babyboomers en Generatie X - en die onderwijzen in een unitask omgeving. Rosen maakt pijnlijk duidelijk hoe weinig het onderwijs deze iGeneratie te bieden heeft, hoe weinig het onderwijs deze generatie kan inspireren en motiveren. Gelukkig laat hij het daar niet bij, want hij geeft ook aan hoe het anders zou kunnen, anders zou moeten. Echter, wie zich realiseert hoe traag en chaotisch ontwikkelingen in het onderwijs gaan, kan niet anders dan vrezen dat het voor die iGeneratie te laat zal zijn: “we risk losing this generation of media-immersed, tech savvy students who are often brighter and more creative than we realize” schrijft Larry Rosen aan het eind van zijn boek. Rewired is een aanrader voor iedereen die middenin de maatschappij staat!

Het Nieuwe Werken

Unified communications, telewerken, cloud computing, videoconferencing. . . verschillende begrippen die in het woordenboek van de moderne manager niet zullen ontbreken. Onder het mom van duurzaamheid en sustainability worden nieuwe organisatievormen & technologieën - het Nieuwe Werken - ingezet om zo de milieubewuste werkgever uit te kunnen hangen. Goed voor het milieu, goed voor het bedrijfsimago, en dus goed voor de omzet: een duidelijke win/win/win-situatie.
Dat het niets mag kosten moge duidelijk zijn. Een win/win/lose-situatie is ondenkbaar. Het Nieuwe Werken stijgt dan ook in populariteit naarmate aswolken dikker en files langer worden. Want dat het Nieuwe Werken aantoonbaar geld oplevert is inmiddels wel bewezen. Alcatel bewees in een recent uitgevoerde pilot waarbij ruim 900 werknemers waren betrokken, dat thuiswerken loont: per werknemer verminderden niet alleen de werkgerelateerde CO2-uitstoot en het woon/werkverkeer, maar daalden ook de kosten.
Dat bedrijven het Nieuwe Werken omarmen omdat ze zo begaan zijn met het milieu, gaat er bij mij niet in. Dat ze het doen omdat er geld te verdienen valt, wel. Maar de motivatie kan me niet zo veel schelen. Als ze het maar doen.

Apéro géant

In Frankrijk kennen ze sinds november het apéro géant. Het begon in Nantes, maar daarna volgden al ras andere steden. De eerste dode is inmiddels gevallen: een jongen viel dronken van een brug. Dat schreef de Volkskrant jl. zaterdag over een nieuw fenomeen waarbij een anonymus op Facebook een oproep doet op een bepaalde datum op een bepaalde plaats (meestal een stadsplein) bij elkaar te komen. Doel: een beetje drinken, een beetje eten, een beetje praten. Er komen duizenden op af en kan tot ’s morgens vroeg doorgaan. De autoriteiten hebben het er moeilijk mee: er is geen organisator, dus niemand is verantwoordelijk. In Toulouse mag het niet meer, en in Aubenas is alcohol verboden. Met vrees wordt 23 mei afgewacht: dan is er een apéro géant gepland op de Champs-de-Mars bij de Eiffeltoren. Maar misschien gaat het niet door. Vanwege dat eerste dodelijke slachtoffer is de oproep bij elkaar te komen vervangen door ‘evenement geannuleerd’. Ik zou er niet op durven wedden dat daarmee die apéro géant van de baan is. Sociale media zijn ongehoord krachtig en perfect om mensen in beweging te krijgen, maar ongeschikt om ze in toom te houden.