Maybe we can

Een koerier van TNT Post kwam bij mij aan de deur om een pakje af te leveren. Verzonden onder rembours. Dus of ik maar even wilde betalen. “Eh, nee, pinnen is niet mogelijk, meneer, alleen cash.” “ALLEEN CASH???”, brulde ik zo hard dat mijn buurman even kwam kijken of er iets aan de hand was en wellicht te hulp moest schieten. Maar omdat hij een moderne man is - mijn buurman pint, heeft een chipknip, drie creditcards en hij bankiert via internet - kon ook hij niet helpen bij gebrek aan contant geld. De TNT-koerier, duidelijk lid van de Generatie Einstein, kon niet anders dan met plaatsvervangende schaamte - hij werd immers ook maar gestuurd - een formuliertje invullen waarmee ik mij de volgende dag na 1300 uur bij het dichtstbijzijnde postagentschap kon vervoegen om het pakje op te halen.Veel leveranciers die ook zelf bezorgen, bieden de mogelijkheid tot draadloos pinnen. Sommige zelfs uitsluitend, want dat is veiliger voor het personeel; dat hoeft immers niet met een volle geldbuidel over straat. Bovendien is het efficiënt: geld hebben we niet altijd in huis, een pinpas wel, dus betaling is bijna gegarandeerd. TNT Post heeft daar blijkbaar geen weet van en behoort duidelijk tot het soort bedrijven dat ooit door de technologische ontwikkelingen is ingehaald. ‘Sure we can’ staat er op de website en de auto’s van TNT Post. ‘Maybe we can’ zou dichter bij de waarheid zijn.